Mandalina düştü tezgahlara. Hadi bakalım sıra portakalda. Yaz boyunca suyunu içmekten sıkıldım gelsin de yiyelim tatlı tatlı.
Küçükken beslenmeme konan mandalinalara kırmızı kalemimle (tükürükle bulaştırınca bi acayip olurdu hani bi daha sürüldüğü yerden çıkmazdı) suratlar çizerdim. Gülen, kızan, şaşı bakan... Sonra onunla konuşurdum. Neye gülüyorsun sen, yada üzülme geçer bende üzgünüm bu gün diye :) Sonra yemeye kıyamazdım biraz beklerdim. Sonra surat ifadesini bozmayacak şekilde soyardım. İçini yer kabuğuna biraz daha bakardım. Sonra unuturdum onu.
Şimdi bazen yumurtaları boyuyorum öyle. Geçenlerde annemin mutfağında yaptım o işi. Hiçbirini kırmaya kıyamadım dedi :D Annemin kızıyım işte napiim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder