Ondan nefret ediyorum. Ondan. O yalancı kızdan, o kişiliği gelişmemiş, kendi kararlarını kendisi veremeyen, verdiği kararın arkasında duramayan, bize öyle başkasına böyle olan, abimi kıran, babamı üzen, annemi sarsan o kızdan! O bencilden o nankörden, o merhametten maraz doğar lafının en net göstergesinden, aklı baki olamamış, yaşı büyümüş ama zekası sabit kalmış o zavallıdan! Hayallerimizi yıkan, verilen hiç bir emeği haketmeyen o aptaldan!
Tüm hazırlıklar tamamken, 2 hafta kala evlenmek istemiyorum diye düğünü iptal ettiren, telefonunu açıp karşımızda konuşabilecek kadar bile medeni cesareti olmayan o akılsızdan nefret ediyorum!
Hayatımda ilk defa birinden nefret ediyorum. Affedemiyorum, hazmedemiyorum, düşündükçe kendi kendimi yiyorum. Çocuğumu evde bırakıpta ona ayırdığım tüm zamanlar, onun için yaptığım düşündüğüm söylediğim herşey haram olsun! Elime verseler saçını başını yolarım o kadar nefret içindeyim.
Ona dair çok dileklerim var. Ama Allah'a bırakıyorum. O en iyisini bilir nasıl olsa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder