Hormonlar Foraaa...

3-4 hafta önceydi. Bana bi haller oldu. Bi yalnız hissettim kendimi bi yalnız hissettim öyle böyle değil. Herkes hevesimi kırıyor, kimse benimle aynı heyecanları paylaşmıyor, kimse o heyecanları yaşamama izin vermiyor, öyle bir buhranlara girdim ki. Aslında biliyorum öyle olmadığını ama bir anda herşeyin negatif yönü yığılıverdi üstüme. Nefes alamadım kendimi tutamadım bağıra çağıra ağladım.

Olay benim magazaları gezip bebek kıyafetleri ana kucağı vs bakmamla başladı. Benim artan bir sevinç içinde çok beğenerek şirin görerek içime sokmak isteyerek incelediğim herşeye Koca bu ne pahalı şey, ne gerek var buna, yok artık, zaten daha cinsiyetini bilmiyoruz, yada anne babanın sevgisini sömürüyorlar bu nasıl bir sistem diye tepki verdikçe benim neşem çan eğrisinin son yarısını çizmeye başladı. Herşeyin neden gerekli olabileceğini savunmaktan, neyin ne işe aaradığını anlatmaktan yoruldum usandım. Sustum. Biliyorum ki o tepkileri o da beğenmediğinden değil gerçekten çok pahalı olduğu çin veriyor. Ama o sıra bunu farketmem çok zordu. Hiçbirşeye bakasım kalamdı ilgim gitti hevesim kaçtı.

Belki dedim annemle bakarım bende...Fakat her zaman işi olan emekli olduğu halde çalıştığı zamandan daha da yoğun olan annemi ultrasona bile götürebilmek deveye hendek atlatmaya döndü. Doktor randevusu almadan önce anne randevusu aldım. Bu esnada annemden aldığım ben gelmesem de olur siz gidin, size ne zaman uyarsa o zaman alın gibi laflar buhranıma tuz biber oldu. Sanki onu torununu görmeye ben zorla götürüyormuşum gibi, kendisi için hiç önemli değilmiş gibi bi düşünce sardı beni. Biliyorum öyle değil beni sıkıtıya sokmamaya çalışıyor ama yok illa o tarafını göreceğim ya. Liva annesiyle deli gibi bebek alışverişi yapar annesi herşeyi hazırlar alır bizimkinde tık yok. Umutlarım söndü ve çok üzüldüm... Ama kimseye bişey demedim.

Burada herşey pahalıysa Amerika'da ucuzdur dedim. Abim gelirken alır getirir bana dedim. Zınk! Bi öğrendim ki abim gelmiyor yengem yalnız geliyor, tek valiz 23 kilo şartı var. Oradan istemek istediğim derya kadar şeyden sadece 1 tanesini isteyebildim. Hayal kırıklığına uğradım.

Seneye 1 senelik Amerika'ya gideceğimiz için bebeğe oda takımı almamamız gerektiğine park yatakla idare debileceğimize karar vermiştik. Ama ben oda takımlarını karyolaları çok seviyordum. Hamileliğimden önce bile bakardım Koca bana sen çocuk iste en güzelini alırız derdi. Bebek 6-7 ay park yatakta yatsa, 1 sene amerikada kalsa döndüğümüzde 1,5-2 yaşındaki çocuğa bebek odası yerinde çocuk odası alacağımız için bebek odaları bana asla ulaşamayacağım, hevesimi alamayacağım, ilk çocuğuma neşe içinde hazırlayamayacağım birşey gibi göründü!! Ayıcık koyacağım rafları, elbiselerini asacağım gardrobu minik çekmeceleri olmayacaktı... Çok sinir oldum ama sustum...

Ama sonra susamadım. Hep çok neşeli olan ben, herşeyin üstesinden gelen ben, zamanını gülerek geçiren ben, herkese hep sabrı ve pozitif düşünceleri öğütleyen ben, ben olmaktan çıktım. Başka bişeyler oldu. Ağladım bağırdım herşeyi döktüm söyledim. Çok yalnız bıraktınız beni hiç anlamadınız dedim. Patlama evde olduğu için sadece Koca dinledi ve anladı.

Şimdi Koca hep yanımda :) Ben de onu anladım. O bana adım attı bende ona. Bebeğimizin cinsiyeti de belli olduğu için artık daha ciddi bakıyoruz eşyalara. O götürüyor beni çeke çeke, bazı şeyleri bulup getiriyor bak bu ne güzel diye. Pozitif şeyler mi çoğaldı ben mi onları görmeye başaldım bilemiyorum. Hafta sonu annemle gidip alışveriş edeceğim. Teklif ondan geldi :) Yatağını beşiğini ben yapmak istiyorum dedi. Oda takımı alma ihtimalmiz de yeniden doğdu :)) Bebek odası olarak düşündüğümüz odanın duvarları zaten mor. Beyaz bir takım alsam ne güzel olur. Yengem kendisi de bir kaç hediye almış saolsun. Bu gün göreceğim onları da. Çok merak ediyorum :)